2000'lerin başında çevrimiçi müzik endüstrisinde hem yasal hem de yasa dışı bir patlama yaşandı. Çevrimiçi medyanın artmasıyla birlikte müzik korsanlığı Napster ve Limewire gibi sitelerde popülerlik kazandı. Bu arada, çevrimiçi müziğin egemenliği, tüm dünyadaki kodlayıcılar ve geliştiriciler için netleşti. Birçok taklitçi site ortaya çıktı, ancak yasallık sorunu tekrar tekrar ortaya çıktı.

Ne olursa olsun, müzik endüstrisinin başarısı düştü ve iTunes'un ve diğer "sahip olmak için indir" sitelerinin oluşturulması yoluyla onu canlandırmaya yönelik girişimler sonuçsuz kaldı. Cevap, en ünlü İsveç şirketi Spotify olan yasal ücretli çevrimiçi müzik akışı hizmetlerinin ortaya çıkmasıyla geldi. Bu seçenekler, yasal, uygun maliyetli ve uygun bir alternatif önererek korsanlığın önemiyle mücadele ediyor gibiydi. Tek fark? Müzik artık bir ürün değil, bir hizmettir.

Müzik akışı norm haline geldikçe, plaklar, CD'ler ve kasetler artık "müziğe sahip olma" kavramıyla romantik bir bağlantıyı temsil ediyor, bu şirketlerin ilerlemekte olan toplumumuzdaki rolü hakkında sorular ortaya çıkıyor.

Müzik akışının sorunlarla dolu olduğu tespit edildi. Düşük ücret ve sanatçıların ve yapımcıların sömürülmesinden, bazı sanatçıları diğerlerine tercih eden, ırkçı ve cinsiyetçi eğilimler sergileyen algoritmalara güvenmeye kadar, logoların arkasında çok daha fazla yalan var gibi görünüyor.

En önemlisi, son Facebook kesintisinin ortaya çıkardığı gibi, bu tür hizmetler, tüm teknolojinin bıkmış olması gereken aynı arızalara karşı savunmasızdır - sistem arızası. Müzik akışı kusurlu bir fikir mi? Sonunda etik olmayan bir arayış mı? Müziğimizi yanlış ellere mi veriyoruz? Sanatçılara ve tüketicilere haksızlık yapılıyor mu? Sonra ne olur?